Serzeniş

Bu yaşlı gezegende 

Ağlanacak ne çok şey vardı 

Durup bakınca anlıyordu 

Gözü kapalı insanlar 

Düşünmeden yaşıyordu

Ve durmadan 

Bu çağ sürüp gidiyordu 

Duygusuzlaştırıyordu ne varsa 

Hissetmemeyi marifet sanıyordu

Hisleri bitince kurtulurum sanıyordu 

Oysa daha yeni başlıyordu 

Ay kaybolunca gece biter mi 

Güneş doğmazsa gün olmaz mı 

Cevaplanmayan sorular soruyordu 

Her defasında aynı yanıtı alıyordu 

Uzay boşluğunda yer bulamamış bir sessizliği paylaşıyordu 

Gökyüzü bomboştu da ona bakıyordu

Silinen anıları gibi 

Biraz puslu biraz yitikti 

Çokça boşlukla doluydu