Serzeniş

Bu yaşlı gezegende 

Ağlanacak ne çok şey vardı 

Durup bakınca anlıyordu 

Gözü kapalı insanlar 

Düşünmeden yaşıyordu

Ve durmadan 

Bu çağ sürüp gidiyordu 

Duygusuzlaştırıyordu ne varsa 

Hissetmemeyi marifet sanıyordu

Hisleri bitince kurtulurum sanıyordu 

Oysa daha yeni başlıyordu 

Ay kaybolunca gece biter mi 

Güneş doğmazsa gün olmaz mı 

Cevaplanmayan sorular soruyordu 

Her defasında aynı yanıtı alıyordu 

Uzay boşluğunda yer bulamamış bir sessizliği paylaşıyordu 

Gökyüzü bomboştu da ona bakıyordu

Silinen anıları gibi 

Biraz puslu biraz yitikti 

Çokça boşlukla doluydu 

Adadaki çocuk

                           

   Dizlerini karnını çekmiş 

   Oturmuş bir çocuk 

   Bu ıssız adada 

   Dalgalara dalmış gözleri 

   Düşündükçe seni anmış 

   Bir balık olsam demiş 

   Onun gözlerinde yaşardım 

   Ah bir kaybolsam demiş 

   Yüzme bilmezmiş 

   Oturmuş bir taşa 

   Yosunları izlemiş 

   Berrak sulardan korkmazmış 

   Senin kalbin gibi sanmış 

   Korkmadan usulca ayaklarını sokmuş 

   Su biraz soğukmuş 

   Ama durdukça alışmış

   Bir insan başka bir insana da

   Ancak böyle alışırmış 

   Yüreğindeki buzları 

   Çözebilirim sanırmış 

   Balıkları izlemiş 

   Kendini içine gizlemiş 

   Çözemeyince buzları 

   Oradan uzaklaşmış 

   Bu ıssız adaya böyle ulaşmış 

   Su balıkların eviymiş

   Annesi öyle anlatmış çocuğa 

   Bir kalbur zaman masalında 

   Bir insan da başka bir insanın 

   Evi olabilirmiş 

   Onu göğüs kafesine 

   Saklayabilirmiş 

   Hep orda yaşarım sanmış 

   Kendine dair ne varsa 

   Oraya sığdırmış 

   Kendini orada bırakıp 

   Bu ıssız adaya gelmiş 

   Kendinden vazgeçermiş 

   19 yaşındaymış çocuk 

   Daha yolun başındaymış 

   Pek çokları için

   Ona sorsanız 

   Bundan öteye hayat yokmuş 

   Beklemekten usanmıyormuş 

Sessiz şehir

                      Edward Munch , The Scream                                    Işınla beni spak butonu

   Dolaşıyorum bu ıssız şehrin sessiz kalabalığında 

   Dolaşıyorum yalın ayak ve yalpalayarak 

   Can kırıkları batıyor ayaklarıma 

   Yürüyorum her bir adımda daha da acıyarak 

   Pul pul oluyor bedenim 

   Dökülüyor usul usul 

   Yürüyorum her bir adımda daha da azalarak 

   Eksiliyorum ilerledikçe 

   Yine de dolaşıyorum bu ıssız şehrin sessiz kalabalığında 

   Bir ev çıkıyor karşıma 

   Bu renksiz şehirden biraz hallice

   Bir zamanlar renkliymiş duvarları 

   Pembeymiş panjurları 

   Rengarenk kavanozlar dizermiş minik kadın cam önlerine 

   Kavanozlarda reçeller olurmuş 

   Saksılarda çiçekler 

   Kasımpatları ve menekşeler

   Elimi uzatmak istiyorum 

   Eski bir anı yakalamak ister gibi 

   Uzatıyorum elimi her bir hareketimde daha da azalarak 

   Kum taneleri gibi 

   Dökülüyor ellerim

   Dolaşıyorum bu ıssız şehrin sessiz kalabalığında 

   Anlıyorum artık bu evde yaşamıyorsun 

   Perdelerin kapalı gelip açmıyorsun 

   Bir istasyona varıyorum 

   Rayları aşınmış trensiz bir istasyon bu 

   Saate bakıyorum 

   Gittiğin anda Durmuş gibi 

   Treni bekliyorum 

   Geçen her bir dakikada daha da azalarak 

   Bağırmak istiyorum 

   En sessiz kelimelerimle 

   Sana seslenmek istiyorum 

   Yok oluyorum 

   Bu ıssız şehrin sessiz kalabalığına karışıyor toz tanelerim

Kelebek meselesi

                                                 

    Michelangelo , The Creation of Adam                  Işınla beni spak butonu

   Bir kelebek olsaydım eğer 

   Ömrümü seninle tüketirdim demiştim 

   Bu da oldu işte 

   Bir kelebeğin ömrü gibiydi 

   Seninle hikayemiz 

   Kelebeğin kanat çırpmasındaki ahenk

   Usul usul beni sana 

   Seni bana 

   Çeken o güçte gizliydi 

   Fakat Tanrı biliyor 

   İki yalnız bir doğru etmiyorduk 

   Ayrı yazılmıştı hikayelerimizin sonu 

   Ben kelebeğiydim bu hikayenin

   Kelebeğim derdin hep zaten 

   Öyle severdin beni 

   Kelebekliğime yaraşır bir

   Son biçilmişti bana 

   Ölüyordum Tanrım 

   Solunda değil üstelik 

   Senden kendimden 

   Evim bildiğim her şeyden

   Uzakta 

   Kaybolup gidiyordu naif bedenim

   Yırtıklarım ve söküklerim 

   Şimdi 

   Yaşayamam solunda 

   Kelebekler ölünce

   Çırpınmazmış kanatları 

   Bitermiş hikayeleri 

   Kelebek tozlarım ve ahlarım

   Şimdi gözyaşlarım olsaydı

   Bir sana ağlardım

   Bir de makus talihime