Salvador Dali Işınla beni Spak
Vazgeçiyorum ben bugün
Kırıkları toplamıyorum
Ellerim kan içinde
Üstüm başım yara bere
Çıkartıp asıyorum bu bedeni
Yırtıkları ve sökükleriyle
Yama yapacak kumaş kalmadı zira
Dikemezdim bu derin girdabı
Usulca yürüyorum
Kırıklara aldırmadan
Ama yine de basmadan
Ruhunu güneş’e teslim etmiş
Sessiz bir ay kadar yalnızım
Arınıyorum hatıralarından
Simsiyah gece
Örtüyor kalın örtüsüyle
Yaşanmışlıkları
Ve bir daha asla yaşanamayacakları
Tozlu umutları üflüyorum
Yıldızlar dağılıyor
Yıldız tozları gibi
Evren’de uzak birer hatıra oluyor
Belki orada duruyor
Ama yıllar var ki arada
Anımsatmayacak kendini bana
Uzaklaşıyorum ağır ağır
Kendi yörüngeme dönüyorum
Boşluktan korkmuyorum
Savruldum zaten yeterince
Nereye kadar böyle
Sorularım,hezeyanlarım
Ardımda kalıyorlar sessizce
Yürüdüğüm sen misin yol mu
Demiyorum
Artık sen’in içi boş bir kelime
Kelimeler bazı anlamları barındırmıyor
Aramıza galaksiler giriyor
Uzay boşluğundayım
Süzülüyorum
Belki de sonsuz bir yokoluştayım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder