Biri ateş etti

                                                    Salvador Dali                                                        
Biri ateş etti
Çıkardı tetiği ve çekti
Kelimeler saplandı
Her yerine bedenimin
Önce yalpaladım biraz 
Bunu herkes gördü 
İnan bana leo 
Herkes biraz kördü
Gecenin Işık’ları 
Birer birer söndü 
Bir kaldırım taşına döndü yüreğim 
Herkes görmeden basıp geçti 
Çizgilere basmamaya çalışan bir adam vardı 
O beni gördü 
Yine de bana kördü 
 Biri ateş etti 
Çıkardı tetiği ve çekti 
Önce dizlerimin üstüne 
Sonra boylu boyunca yere düştüm 
Kör bir amca gördü 
Sağır kadına seslendi 
Ezdi bedenimi hüzünç teyze 
Sakladı tavan arasına 
Gözlerim her şeyi gördü 
Geceyi güneş böldü 
Biri ateş etti 
Çıkardı tetiği ve çekti 
İnsancıl duygulardan sürgün yemiş  çiçekler ektim saksılarına bedenimin 
Her gün gözyaşlarıyla suladı 
Hüzünç teyze 
Pörsümüş anılarımı 
Zenci çocuk buna çok ağladı 
Yüreğini açlık dağladı 
Biri ateş etti 
Çıkardı tetiği ve çekti 
Nereyi vuracağını iyi bildi 
Öldürmedi ama yaralı bıraktı

Dev

   Gece saçlı bir devdi 

   Yeşil gözleri adeta bir evdi 

   Sığındı minik kız 

   Şehrin kargaşasından 

   Bunca sebepsiz kavgasından 

   Kuru gürültüden ibaret kaldı şehir 

   Devin yumuşak göğsünde 

   Uzaktı her şeyden 

   Gezindi usulca 

   Devin dev hatlarında 

   Köprücük kemiğine kuruldu 

   Yüz hatlarını ezberledi 

   Hep orda yaşarım sandı 

   Sıcacıktı dev 

   Her zaman üşüyen minik kız 

   Isındı ilk defa 

   Devin ateşli hatlarında

   Uykusu gelince 

   Usulca bıraktı kendini 

   Devin ellerine 

   Dev gibi seviyordu dev 

   Mini minnacıktı kız 

   Büyüdü bu sevgide 

   Devin canı sıkıldı buna 

   Minik kız hep minik kalsın istedi 

   Çocuksu bakışları kayboldu kızın 

   Dev gibi vazgeçti dev 

   Öylece bırakıp minik kızı 

   Yoluna devam etti 

   Minik kız anladı 

   Her şeyden çok uzakta 

   Kendinden de uzaktı

   Kendini bıraktı devde 

   Adımları onu takip etmedi 

   Devin gecesine gizledi 

   Ezberlediği hatlarda usulca kayboldu.

Gitmek sonesi

Ağaçlar cılızlaşıyor ağaçlar

Yapraklarını döküyorlar 

Hoyrat bir rüzgarın savurduğu 

İçim üşüyor büzüşüyorum 

Yalnızlığıma sarılıyorum 

Kasvetli bulutların örselediği 

Ne zaman bir gitmek gelse 

Sen oluyorsun adı 

Sayısız defa terk ediyorsun beni 

Bakışların diyorum bakışların 

Bari onlar kalsaydı 

Anıları anlar besliyor fotoğraflar kadar 

Anları siliyorsun hafızamdan 

Hoyrat bir fırtına peyda oluyor 

Giderken ardında bıraktığın 

Adımların siliniyor yeryüzünden 

Kentin kalabalığı dolduruyor caddeleri 

Asık suratlı yüzler görüyorum 

Hiçbiri bana bakmıyor 

Attığım her adımda mutsuzluğa tosluyorum 

Giderken ardında bıraktığın 

Mevsimlerden sonbahar 

Aylardan Eylül 

Üşüyorum zehir zemberek 

Ellerin diyorum ellerin 

Anısı kalır mı hislerin

Ne zaman birini uğurlasam içimde 

Hep adı sen oluyorsun 

Sayısız defa terk ediyorsun beni 

Varoluşun yokoluşu

   

Salvador Dali                     Işınla beni Spak

   Vazgeçiyorum ben bugün 

   Kırıkları toplamıyorum 

   Ellerim kan içinde 

   Üstüm başım yara bere 

   Çıkartıp asıyorum bu bedeni 

   Yırtıkları ve sökükleriyle 

   Yama yapacak kumaş kalmadı zira

   Dikemezdim bu derin girdabı 

   Usulca yürüyorum 

   Kırıklara aldırmadan 

   Ama yine de basmadan 

   Ruhunu güneş’e teslim etmiş

   Sessiz bir ay kadar yalnızım

   Arınıyorum hatıralarından 

   Simsiyah gece 

   Örtüyor kalın örtüsüyle

   Yaşanmışlıkları 

   Ve bir daha asla yaşanamayacakları 

   Tozlu umutları üflüyorum 

   Yıldızlar dağılıyor 

   Yıldız tozları gibi 

   Evren’de uzak birer hatıra oluyor 

   Belki orada duruyor 

   Ama yıllar var ki arada 

   Anımsatmayacak kendini bana 

   Uzaklaşıyorum ağır ağır 

   Kendi yörüngeme dönüyorum 

   Boşluktan korkmuyorum 

   Savruldum zaten yeterince 

   Nereye kadar böyle 

   Sorularım,hezeyanlarım 

   Ardımda kalıyorlar sessizce

   Yürüdüğüm sen misin yol mu 

   Demiyorum 

   Artık sen’in içi boş bir kelime 

   Kelimeler bazı anlamları barındırmıyor

   Aramıza galaksiler giriyor 

   Uzay boşluğundayım 

   Süzülüyorum 

   Belki de sonsuz bir yokoluştayım